Katy Faust: Παιδιά μεγαλωμένα από gay ζευγάρια διαφωνούν με τη δυνατότητα υιοθεσίας από ομοφυλόφιλους

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από την Katy Faust και δημοσιεύτηκε στη σελίδα του Them Before Us στις 27 Αυγούστου 2017.

Μπορείτε να βρείτε το άρθρο στ’ αγγλικά εδώ: https://thembeforeus.com/think-legalizing-gay-marriage-will-help-kids-lgbt-parents-think/

Ελένη Παπαδοπούλου

Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια της Αυστραλίας απολαμβάνουν τα ίδια νομικά δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, αλλά υπάρχει ακόμη μια (πολύ άσχημη) μάχη που μαίνεται γύρω από την εννοιολογική διάκριση ανάμεσα σε σωματεία γκέι και στρέιτ: ο όρος “γάμος”. Η Αυστραλία είναι έτοιμη για μια πανεθνική ψηφοφορία διά αλληλογραφίας σχετικά με το αν θα επανακαθορίσει ή όχι τον πιο φιλικό προς το παιδί θεσμό στην ιστορία.

Το Them Before Us (αυτά πριν από εμάς) πιστεύει ότι δεν υπάρχει διάκριση στην αξία ή αξιοπρέπεια όσων αυτοπροσδιορίζονται ως γκέι vs στρέιτ. Για την ακρίβεια, κάποιοι από τους πιο παθιασμένους μας πρεσβευτές και υποστηρικτές είναι γκέι. Παρά τη διαφορά στο σεξουαλικό μας προσανατολισμό, όλοι κατανοούμε ότι:

Το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για το γάμο αφορά τα παιδιά, όχι τα αισθήματα των ενηλίκων. Ως εκ τούτου, όταν επανακαθορίζεις το γάμο σ’ ένα θεσμό όπου είναι προαιρετικό να υπάρχουν άνδρες ή γυναίκες σύζυγοι, οι μητέρες και οι πατέρες γίνονται επίσης νόμιμα προαιρετικοί.

Ενώ οι γκέι άνδρες μπορούν να είναι υπέροχοι πατέρες, δε μπορούν να είναι μητέρες. Κι ενώ οι λεσβίες μπορούν να είναι φανταστικές μητέρες, δε μπορούν να είναι πατέρες. Τα παιδιά έχουν ανάγκη κι επιθυμούν και τους δύο.

Κάτι θαυμαστό συμβαίνει, όταν ένας άνδρας και μια γυναίκα μεγαλώνουν τα παιδιά τους μαζί, γνώση που πολλοί έχουν κερδίσει μεγαλώνοντας έξω από ένα τέτοιο σωματείο. Το σπιτικό όπου η μητέρα κι ο πατέρας είναι παντρεμένοι είναι αποφασιστικής σημασίας για μια ακμάζουσα κοινωνία, γιατί μόνο αυτή η δομή της οικογένειας προστατεύει τα δικαιώματα του παιδιού και τα ευνοεί στην φυσική, την ψυχική και τη συναισθηματική τους υγεία.

Η απόρριψη εκ μέρους μας του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων δεν έχει να κάνει με εχθρότητα ή φοβία, έχει να κάνει μόνο με το ότι λαμβάνουμε υπ’ όψιν τις ιστορίες παιδιών που μεγάλωσαν, συχνά σκόπιμα, χωρίς τη μητέρα ή τον πατέρα τους. Πολλά υπέφεραν σιωπηλά, κι εμείς δεν πρόκειται ν’ αδιαφορήσουμε απλά και να επιτρέψουμε σε ενήλικες ν’ αφαιρέσουν διά νομοθεσίας τα δικαιώματά τους, πράγμα το οποίο είναι ακριβώς αυτό που διακυβεύεται στο δημοψήφισμα της Αυστραλίας.

Τα παιδιά πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο αυτής και κάθε συζήτησης πάνω στην οικογενειακή δομή. Οπότε το ερώτημα είναι, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλα σπιτικά ή με έναν ΛΟΑΤ γονιό; Επανεξετάζοντας έρευνες σχετικά με τις μειωμένες επιδόσεις παιδιών με γονείς του ιδίου φύλου, ένας Αυστραλός υποστηρικτής του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων επεσήμανε: “Τα παιδιά είναι πολύ παρατηρητικά και θα καταλάβουν πότε οι γκέι γονείς τους τυγχάνουν άδικης μεταχείρισης από τις τοπικές κοινότητές τους. Σίγουρα, αυτό πρέπει να είναι ένας βασικός παράγοντας για τα συναισθηματικά προβλήματα σε παιδιά γκέι ζευγαριών. Η νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου ίσως να μπορεί να το αλλάξει αυτό.”

Εμείς θα λέγαμε ότι κάνει λάθος.

Ενώ είναι αλήθεια ότι σε παιδιά με γονείς του ιδίου φύλου ο κίνδυνος να παρουσιάσουν συναισθηματικά προβλήματα είναι αυξημένος, όταν μοιράζονται τις ιστορίες τους πολύ λίγες αναφέρουν “κοινωνική μισαλλοδοξία” ως τη ρίζα της οδύνης τους. Όταν μπορούν να είναι ειλικρινή (συχνά ανώνυμα), τα περισσότερα αποκαλύπτουν ότι είναι ακριβώς όπως όλα τ’ άλλα παιδιά… που παλεύουν όταν τους λείπει ένας γονιός.

Δε χρειάζεται να μας πιστέψετε. Αυτά τα παιδιά μίλησαν από μόνα τους:

Η ημέρα του πατέρα είναι χάλια, και η μαμά μου νομίζει ότι φταίει η κοινωνία, όταν στην πραγματικότητα φταίει μόνο αυτή. Την αγαπώ, αλλά έλεος! Μιλά για τα φύλα σαν να μην έχουν σημασία όταν μεγαλώνει κανείς παιδιά. Αν δεν έχουν σημασία, γιατί θέλει να περνάω τόσο πολύ χρόνο με τους άντρες φίλους της, ώστε να έχω μια πατρική φιγούρα; (Αστειεύομαι, λες και μ’ αγαπάνε οι φίλοι της ή συνδέονται μαζί μου όπως αγαπούν και συνδέονται με τα πραγματικά τους παιδιά. Ναι, καλά…) Θέλω να ξέρω ποιος είναι ο μπαμπάς μου, κι ένας δότης Χ και μερικές βασικές πληροφορίες δεν πρόκειται να το σταματήσουν. Έχω ανάγκη να τον ΓΝΩΡΙΣΩ. Έχω ανάγκη να δεθώ μαζί του και να κάνω πράγματα που κάνουν οι μπαμπάδες με τις κόρες τους. Είναι το μισό αυτού που είμαι. Είμαστε σάρκα κι αίμα. Είναι κυριολεκτικά ΜΕΣΑ στο DNA μου. Γιατί δεν το καταλαβαίνει ο κόσμος; Αν αυτός και η μαμά μου ήταν παντρεμένοι, θα ήταν ο μπαμπάς μου. Αλλά όταν η μαμά μου είναι γκέι και του ζήτησε να μην είναι εδώ, είναι απλά ο “δότης” μου; Αλήθεια; Πού είναι ο δικός μου λόγος σ’ αυτό;

Είμαι η κόρη (όχι βιολογική) δύο μαμάδων. Τις αγαπώ και τις δύο τόοοοσο τόοοοσο πολύ, αλλά δεν περνάει μία μέρα που να μην ευχήθηκα να είχα έναν μπαμπά. Είναι πολύ σκληρό για παιδιά σαν εμένα που είναι διαφορετικά. Όσο δεκτική κι αν είναι η κοινωνία. Έχω άντρες στη ζωή μου, τους φίλους της μαμάς μου, αλλά δεν είναι το ίδιο. Αγαπώ τους γονείς μου, αλλά δε συμφωνώ με το γεγονός ότι δε θα γνωρίσω ποτέ το μισό της βιολογίας μου ή τ’ αδέλφια μου. Δεν θα το κάνω ποτέ αυτό σ’ ένα παιδί.

Είμαι επίσης άθεος μεγαλωμένος από γκέι ζευγάρι. “Οι ομοφυλόφιλοι γονείς είναι τόσο ικανοί να μεγαλώσουν παιδιά, όσο κι οι στρέιτ.” Τώρα δεν πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια, ούτε για μια στιγμή. Μπορείτε να διαφωνήσετε μαζί μου. Πίστευα ότι η παιδική μου ηλικία δεν είχε σχέση με την ψυχική μου ασθένεια ως έφηβος, τώρα ξέρω ότι ήταν η άμεση αιτία του πώς αυτή ξεκίνησε για ‘μένα. Είχα βιώσει τραύμα παιδικής ηλικίας, και το είχα καταπιέσει, επειδή δεν είχα πραγματικά μια μητέρα κι επειδή μπήκα σε μια παράξενη οικογενειακή δομή με δύο μπαμπάδες, το οποίο πιστεύω ότι είναι χειρότερο από το να έχεις δύο μαμάδες. Για να είμαι ειλικρινής, ένιωθα εγκαταλελειμένος.

Σκεφτείτε τη δική σας ζωή ή τα παιδιά που γνωρίζετε, που έχουν χάσει έναν γονιό από διαζύγιο, εγκατάλειψη, σπερματοδοσία ή θάνατο. Τους λείπει ο γονιός τους; Λαχταρούν τα παιδιά δίχως πατέρα για ανδρική προσοχή; Μένουν ξύπνια τα βράδια αναρωτώμενα πού να βρίσκεται η μητέρα τους; Αναρωτιούνται αν ο πατέρας τους έφυγε εξ αιτίας τους; Αν δεν ξέρετε την απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις, έχετε ζήσει μια ευλογημένη ζωή. Για τους υπόλοιπους από ‘σας… καταλάβαμε.

Τα παιδιά έμφυτα λαχταρούν τη μητέρα και τον πατέρα τους. Δεν είναι κάτι που τους διδάσκει η κοινωνία να θέλουν. Είτε είναι ένα παιδί του οποίου οι γονείς χώρισαν, είτε ένα υιοθετημένο παιδί που αναρωτιέται για τη βιολογική του μητέρα, είτε ένα αγόρι με δύο μητέρες που εύχεται να μην ήταν ο μόνος άντρας στο σπίτι, η κατάλληλη απάντηση σε τέτοιο καημό είναι: “Λυπάμαι πολύ. Έχασες κάτι για το οποίο φτιάχτηκες. Γι’ αυτό πονάει.”

Αλλά σε κάποια σπιτικά ομόφυλων ζευγαριών αυτά τα παιδιά ακούν ότι είναι νορμάλ να έχεις “δύο μαμάδες” ή “δύο μπαμπάδες”, ένα μήνυμα που ενισχύεται γιατί πολλά μεγαλώνουν κατά κύριο λόγο σε ΛΟΑΤ κοινότητες. Ωστόσο η επιθυμία για τον γονιό που λείπει είναι αδυσώπητη, όχι επειδή τους λένε να το θέλουν, αλλά επειδή είναι παιδιά και φτιάχτηκαν γι’ αυτό.

Δε μπορείτε να κάνετε ένα παιδί να σταματήσει να λαχταρά το χαμένο του πατέρα ή τη χαμένη του μητέρα με λόγια. Λέγοντας σ’ αυτά τα παιδιά ότι “δε χρειάζεσαι έναν μπαμπά” ή “η αγάπη κάνει την οικογένεια” ισοδυναμεί με ύπουλη ψυχολογική χειραγώγηση και ουσιαστικά διασφαλίζει ότι θα νιώσουν είτε ένοχα είτε τρελά, όταν η λαχτάρα τους για έναν μπαμπά (ή μια μαμά) επανεμφανιστεί:

Καθώς μεγάλωνα, ήθελα έναν πατέρα… Το ένιωθα μέσα μου ότι μου έλειπε ένας πατέρας, προτού να είμαι καν σε θέση να εκφράσω τι είναι ένας πατέρας. Ήξερα πως αγαπούσα και τους δύο γονείς μου, αλλά δε μπορούσα να διευκρινίσω τι ακριβώς μου έλειπε μέσα μου. Όταν πήγα σχολείο, άρχισα να καταλαβαίνω παρατηρώντας άλλα παιδιά και τους δεσμούς αγάπης με τους πατέρες τους, ότι μου έλειπε κάτι ιδιαίτερο. Μου έλεγαν ψέματα σε όλα τα σχολικά μου χρόνια. Μου έλεγαν ότι δεν είχα πατέρα… Μου ήταν πολύ δύσκολο να αναγνωρίσω μια σταθερή ταυτότητα εξ αιτίας αυτού. Και η σταθερότητα στη συμπεριφορά και τα συναισθήματά μου υπέστη μεγάλη ζημιά εξ αιτίας αυτού… 
Millie Montana

Μεγάλωσα ανάμεσα σε γυναίκες που έλεγαν ότι δε χρειάζονταν ή ήθελαν έναν άντρα. Κι όμως, ως κοριτσάκι, ήθελα απεγνωσμένα έναν μπαμπά. Είναι παράξενο και σε μπερδεύει το να περιφέρεσαι μ’ αυτήν την βαθιά, άσβεστη λαχτάρα για έναν πατέρα, για έναν άντρα, σε μια κοινότητα που λέει ότι οι άντρες είναι περιττοί. Υπήρχαν φορές που ένιωθα τόσο θυμωμένη με τον μπαμπά μου που δεν ήταν εκεί για ‘μένα, κι έπειτα φορές που ένιωθα θυμωμένη με τον εαυτό μου που ήθελα έναν πατέρα εν πρώτοις.
Heather Barwick

Το μόνο που θέλουν οι μαμάδες μου είναι ν’ αποκτήσουν ένα μωρό και να έχουν μια βιολογική οικογένεια όπως όλοι οι άλλοι. Έτσι πάντα νόμιζα τι απαίσια σκύλα (ναι, σκύλα) είμαι που καταστρέφω την ευτυχία τους, επειδή ευχόμουν να είχα απλά έναν μπαμπά στη ζωή μου κι όχι έναν δότη ψεύτικο θείο. Δεν έχετε ιδέα πόσο μόνη κι ένοχη νιώθω γι’ αυτό, ή μήπως έχετε; Νιώθω σαν κακό παιδί, ειδικά όταν βλέπω στην τηλεόραση τα καλά παιδιά γκέι γονιών να λένε ότι έχουν την τέλεια οικογένεια και δε χρειάζονται μαμά ή μπαμπά…

Ο επανακαθορισμός του γάμου στις Η.Π.Α. οδήγησε σε μια προβλέψιμη εξέλιξη: δεν υπάρχει πλέον νομικός ή πολιτικός θεσμός στις Η.Π.Α., ο οποίος αναγνωρίζει ότι ένα παιδί θα έπρεπε να μεγαλώνει με τη μητέρα και τον πατέρα του. Με άλλα λόγια, η ανάγκη ενός παιδιού για μητέρα και πατέρα αρπάχτηκε νόμιμα από τις επιθυμίες ενηλίκων. Αυτά τα παιδιά δε θα λάβουν καμία επιβεβαίωση από την κυβέρνησή τους αντίστοιχη του “Έχεις δίκιο να νιώθεις έτσι. Αξίζεις μια μαμά.” Οι νόμοι κι οι θεσμοί μας τους λένε ότι τα αισθήματά τους είναι λάθος. Νομικά θ’ ακούνε αυτό: “Δε χρειάζεσαι μητέρα και σίγουρα δεν δικαιούσαι μία.”

Εν ολίγοις, οι νόμοι μας ψεύδονται στα παιδιά.

Τα παιδιά που αναφέρονται πιο πάνω γνωρίζουν ότι κάτι σημαντικό, κάτι που αξίζουν, λείπει από τις ζωές τους. Το ερώτημα είναι, θ’ ανταποκριθεί η οικογενειακή μας πολιτική στους έμφυτους πόθους τους ή θα τα αγνοήσει;