Πήλιο, ένα βουνό … σχεδόν νησί

Δεν μπορείς να μιλήσεις για το Μαγικό Βουνό χωρίς να αφιερώσεις τόμους ολόκληρους στην θάλασσα του, οποιαδήποτε αφήγηση που δεν κάνει λόγο γι” αυτή είναι καταδικασμένη στην αποτυχία της ημιτέλειας.

Αυτό που κάνει το Πήλιο μοναδικό είναι αυτό ακριβώς το πάντρεμα του με το υγρό στοιχείο.
Τον ουρανό του τον μοιράζονται γεράκια και γλάροι, στο πλουσιοπάροχο τραπέζι του «στριμώχνονται» τα καρύδια με τα κρίταμα, το καστανόμελο με το αλάτι, ο αέρας του μυρίζει βρεγμένο χώμα και φτέρες, ιώδιο και φύκια.

Η ιστορία του, το εμπόριο και η αρχιτεκτονική του, το κλίμα του, έχουν όλα γραφτεί κι επηρεαστεί από το απέραντο γαλάζιο που το περικυκλώνει από παντού, το Πήλιο είναι ένα βουνό-«σχεδόν νησί»! Μερικές φορές θαρρείς κι αντλεί την μαγεία του κατευθείαν μέσα από τις πηγές του χρόνου, κάπου στα βάθη του Αιγαίου.

Αν θέλεις πράγματι να αισθανθείς την μαγεία του, δεν υπάρχει «σύντομος δρόμος», πρέπει να μπεις μέσα στην καρδιά του και να το περπατήσεις σπιθαμή προς σπιθαμή.
Κι αν πάλι θέλεις να θαυμάσεις το μεγαλείο στην ολότητα του, ο μόνος τρόπος είναι να αποστασιοποιηθείς από αυτό, να το δεις όπως ορθώνεται, ένας καταπράσινος ζωντανός φάρος, μέσα από την θάλασσα.

Κι αυτό έκανα μόλις προχθές, όταν πήγα μια καταπληκτική οικογενειακή εκδρομή με θαλάσσιο καγιάκ.
Φτάσαμε στην Νταμούχαρη, όπου νοικιάσαμε τον εξοπλισμό από τον φίλτατο Αποστόλη του «Pelion Secrets» και μετά από μια σύντομη δεκάλεπτη εισαγωγή και “εξοικείωση» επιβιβαστήκαμε στα ολοκαίνουρια καγιάκ και ξεκινήσαμε για μια τρίωρη αξέχαστη «Οδύσσεια», συντροφιά με τον εξαιρετικό οδηγό μας, τον Σαμπιάν.

Βγήκαμε από το μοναδικό φυσικό λιμάνι του Ανατολικού Πηλίου, με το θλιμμένο, μισογκρεμισμένο κτίριο του παλιού τελωνείου στ” αριστερά μας να μουρμουρίζει κάτι για τις «παλιές καλές εποχές», όταν έσφυζε με ζωή και την καταποντισμένη αποβάθρα του. Αφού πρώτα προσπεράσαμε τις «Ροδιές», (που πήραν το όνομα τους από την μεγάλη φυτεία Ρόδων που βρισκόταν εκεί πριν την αντικαταστήσουν ολοσχερώς τα ελαιόδεντρα), κατευθυνθήκαμε προς τον Άγιο Αθανάσιο, όπου και σταματήσαμε για μια σύντομη «καθαρτήρια» βουτιά στις παγωμένες πηγές φρέσκου νερού που αναβλύζουν μέσα στην θάλασσα.

Αφού στεγνώσαμε ξεκινήσαμε για την «θαλασσοσπηλιά» που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το «Κρυφό Σχολειό» της Φακίστρας. Έχει τον μεγαλύτερο θάλαμο θαλάσσιου σπηλαίου” σε αυτή την πλευρά του Βουνού και τα νερά του σχεδόν φωσφορίζουν σαν πλασμένα από λιωμένα σμαράγδια.
Μπήκαμε με την ίδια ευλάβεια,σαν να μπαίναμε σε κάποιον πανάρχαιο, ξεχασμένο καθεδρικό ναό, χτισμένο για να κατευνάσει έναν θυμωμένο Ποσειδώνα.

Βγήκαμε ξανά, πίσω στον ήλιο, που μάταια προσπαθεί να «κλέψει» μια ματιά μέσα στα βάθη της και στρίψαμε δεξιά…

Φακίστρα!

Μια μεγάλη εφημερίδα στην Γηραιά Αλβιωνα την επέλεξε για φέτος ως την 7η ωραιότερη ερημική παραλία στον κόσμο. Η Φακίστρα δεν έδειξε να ταράζεται ιδιαίτερα από αυτή την αναπάντεχη και ω, τόσο αχρείαστη, τιμή που της έκαναν οι άνθρωποι.

Κράτησε όμως με μεγάλη υπερηφάνεια την φωνή ενός κατενθουσιασμένου παιδιού που φώναξε στην αδερφή του, στο διπλανό καγιάκ: «Ε” Φοῖνιξ, κοίτα, μια παραλία σαν κι αυτή που ζωγραφίσαμε!!!»

Αυτό είναι η Φακίστρα! Μια παραλία «σηκωμένη» από παρτιτούρα, χαραγμένη ακριβώς επάνω στις γραμμές της αχαλίνωτης παιδικής φαντασίας…

Ευκαιρία για μια δεύτερη βουτιά, μια μεγάλη δαγκωματιά σε ένα ζουμερό ροδάκινο και λίγο «Λεμονάτο» σπιτικό γλυκό του κουταλιού, ευγενική προσφορά του Pelion Secrets.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής κι αφήσαμε την μαγευτική παραλία πίσω μας. Είμαι βέβαιος πως μόλις καταλάγιασε και ο τελευταίος κυματισμός των κουπιών μας, αυτή συνέχισε να κάνει αυτό που κάνει απ” την αρχή των αιώνων. Να ατενίζει αγέρωχα το πέλαγο και το Άγιο Όρος, πάντα εκεί, κάπου στο βάθος του ορίζοντα…

Φτάσαμε στην Νταμούχαρη, ευχαριστήσαμε με όλη μας την καρδιά τον Αποστόλη και τον οδηγό μας και φύγαμε γεμάτοι νέες εικόνες που θα μας συνοδεύουν για πάντα.

Όσο για μένα, έκανα μια σιωπηρή δέηση στους Θεούς που μας κράτησαν ζωντανούς ακόμη μια μέρα, για να απολαύσουμε τον επίγειο Παράδεισο που, χάρη συντομίας, ονομάσαμε Πήλιο”.

by Χρήστος Μάρτζος